Op Schiphol was het al gezellig druk. Bij onze gate helemaal. Zoals ik al eerder heb geschreven had Delta bedacht om Tineke en mij gedurende de vlucht ver uit elkaar te zetten, maar dat is ze niet gelukt! Tineke's geregel had ervoor gezorgd dat we keurig netjes naast elkaar zaten. En met naast elkaar bedoel ik ook echt naast elkaar, want wat zat die 767 vol zeg. Er kon geen vlieg meer bij, laat staan dat er nog wat geregeld kon worden. Wij mochten blij zijn dat we erbij waren. Ik kan me nu wel voorstellen hoe haringen zich moeten voelen als zij bijeengepakt in een ton zitten.
Gelukkig beloofde de captain ons een "smooth flight" en dat was het ook. In zevenenhalf uur waren we overgestoken en geland op JFK in New York, vanwaar we over moesten stappen op onze vlucht naar Orlando. In tegenstelling tot onze eerdere ervaringen op JFK ging het er redelijk gemoedelijk aan toe. Veel beambten om ons te checken zorgden voor een snelle afhandeling. Ook bij de douane was het allemaal snel gebeurd, waarna we onze koffers konden halen om deze vervolgens opnieuw in te checken voor de vlucht Orlando. Daarna weer de hele veiligheidsprocedure opnieuw en we zaten weer in de vertrekhal. Ook voor deze vlucht was Delta op het lumineuze idee gekomen ons te scheiden, maar we waren zo vroeg dat Tineke besloot om te proberen ons bij elkaar te krijgen. In eerste instantie leek dat niet te lukken want de Delta mensen aan de balie gaven niet veel sjoege. Wel keek een van hen naar mij en vroeg aan Tineke of ik degene was die met haar reisde. Na een bevestigend antwoord harerzijds ging Delta over tot de orde van de dag en wij vreesden al met grote vreze dat Tineke's charmes haar dit keer niet geholpen hadden. Tot vlak voor het boarden de Delta man naar ons toe kwam en ons twee nieuwe boardingpassen gaf met plek naast elkaar. Wij gingen vol goede moed aan boord en liepen naar rij 18 en wat we daar zagen maakte ons erg blij. Wij zaten bij de nooduitgang en uiteraard waren we volkomen bereid om in geval van nood de bemanning te assisteren bij die nooduitgang. Beenruimte te over en het haring gevoel ebde dan ook snel weg. Ook werden we verrast door de prettig korte vluchtduur naar Orlando. Binnen twee uur waren we ter plaatse en toen we onze koffers ook nog eens redelijk vlot van de band konden halen leek er niets meer dat ons vakantiegevoel kon verknallen.
Totdat we onze huurauto op gingen halen. Waar het op Orlando International Airport overal prettig rustig was en de vioolmuziek duidelijk hoorbaar, was het aan de DollarRent balie erg druk. Met niet al te veel hulp achter de balie was het wachten geblazen en als je zo staat te wachten kijk je natuurlijk wie er achter die balie zitten. Is iemand jong of wat ouder, man of vrouw, komt iemand vriendelijk over of juist niet, kortom je kijkt er naar. Tineke bood zich aan in de rij te gaan staan, immers zij rijdt tijdens de vakantie. Ik ben daar nog niet toe in staat na mijn oogbehandelingen van de afgelopen weken. Toen zij aan de beurt was mocht ze naar mister happyness. Niet dus, een wat chagrijnige jonge man hielp haar en het duurde naar mijn smaak allemaal wel erg lang. Zeker omdat we alles al geregeld en betaald hadden leek het mij een kwestie van appeltje eitje. Nou stond ik de koffers te bewaken en moest ik mijn langzaam groeiende ergernis zien te bedwingen. Uiteindelijk een wat opgewonden en bozige Tineke terug die meldde dat er nog ruim 200 dollar bij de prijs was gekomen. Dat onze vrolijke vriend haar nog een dure extra verzekering probeerde te verkopen en dat het allemaal wel vreemd was. Wij nog maar eens het verhuurdocument bekeken en toen bleek er één ding niet raar te zijn. De volle benzinetank was niet bij de prijs inbegrepen dus dat klopte wel. Over de extra af te dragen belasting gaan wij met de tussenpersoon nog een hartig woordje spreken.
Wij door naar de garage alwaar een heel assortiment aan auto´s op ons stond te wachten. Dollargirl Olga verwees ons naar de medium SUV afdeling en daar mochten wij een auto nemen die ons wel wat leek. Het is een witte Jeep geworden. Erg retro met ronde koplampen en met veel ruimte. Er stonden er een heel stel en ze hadden allemaal een ding gemeen. De tank zat niet tjokvol zoals beloofd en voor betaald. Ik terug naar Dollargirl Olga. Ik vind het namelijk niet erg om te betalen maar dan wil ik wel waar voor mijn centen. Na veel vijven en zessen besloot Olga om te reeds betaalde volle tank niet in rekening te brengen, maar dan moesten wij Jeep terugbrengen met een tank die net zo vol zat als toen we hem ophaalden. Kortom, het duurde allemaal weer erg lang en het werd langzaamaan donker.........
Na het wassen van dit varkentje konden we eindelijk op weg naar onze villa. Nou zijn we er al een paar keer geweest, maar dat wil niet automatisch zeggen dat we er zo heen rijden. Je moet toch altijd weer even wennen en nagaan hoe een en ander ook alweer zat. Zeker nu blijkt dat er na ons laatste bezoek veel is bijgebouwd in de buurt. Gelukkig was ook dit deel van onze reis goed voorbereid en reden we rechtstreeks naar onze eindbestemming Voordat we aankwamen snel eerst even naar de Wallmart om wat boodschappen te doen en daarna op naar Orange Tree Park waar onze villa staat. Tina wist zonder problemen de sleutel uit de kluis te halen en we waren binnen. Snel onze bagage en de boodschappen binnen gezet en voila, we waren er. Onze villa is ongelooflijk groot en was uitstekend schoongemaakt. Alle slaapkamers hebben een buitenraam en liggen door het hele huis verspreid en de bijbehorende badkamer dus ook. Voldoende handdoeken, de bedden netjes opgemaakt, fijne vloerbedekking en een zwembad dat groter is dan normaal te doen gebruikelijk. Kortom, wij zijn een stel blije mensen. Morgen komen Suus, Daan en Roos. Die hebben er ook zin in blijkens het telefoongesprek tussen haar en Tineke van vanochtend. Wij doen nog even rustig aan. Acclimatiseren wat en gaan zeker de nieuwe Publix next door verkennen.
Dit was de eerste blog vanuit Florida. Hou ons in de gaten er zullen er zeker meer volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten